‘Waar ga je naartoe?’, ‘Ben je verdwaald?’ Ik weet niet hoe dit voor mannen is maar als vrouw alleen onderweg zijn dit de vragen die mannen altijd aan je stellen. Natuurlijk is het deel van de bergetiquette om elkaar te vragen waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat, maar als vrouw alleen zit hier toch vaak een andere boodschap achter. Zit je te lunchen op een boomstam, veronderstellen ze dat je de weg kwijt bent. Als ik vervolgens heb uitgelegd dat ik niet verdwaald ben, beginnen ze steevast uit te leggen hoe ik mijn weg moet vervolgen.
Toen ik mijn nieuwe rugtas ging uitzoeken in een outdoorwinkel in Aken, vroeg de verkoper me hoeveel kilo ik ongeveer ging dragen. Ik antwoordde: minimaal 20. Hij keek me verbouwereerd aan en zei dat ik dat helemaal niet kon. Ik zou alles kapot lopen. Iedereen die lange afstanden liep ging licht gewicht.
‘Mijn zoontje van 10 heeft dit stuk net ook gelopen, dus je hoeft niet bang te zijn’. Toen ik in de Hohe Tauern een tegenligger sprak die uiteraard vroeg waar ik naartoe liep.
Ook leuk is het immer goed gemeende advies dat ik niet in de bergen kan wandelen met sandalen. De GR20 op Corsica was sowieso onmogelijk met mijn ‘chaussures du tennis’ (dwz trailrunschoenen).
Mijn tochten zijn dus onmogelijke missies. Vooralsnog echter gelukkig altijd met een goed einde. Misschien staat het wel op mijn voorhoofd geschreven dat ik hopeloos verdwaald ben in deze wereld. Bedankt, lieve wijze mannen, dat jullie er zijn om mij weer op weg te helpen.
