Enkele jaren geleden las ik een onderzoek over het mogelijke verband tussen het gebruik van parfum en het hoge aantal scheidingen. Hoe is een relatie tussen die twee aspecten nu mogelijk, hoor ik je denken. Misleiding van de natuur is het antwoord. Scheiden door te misleiden. De feromonen die je van nature aanmaakt, blijken in grote mate van belang bij een partnerkeuze. Als je zijn of haar zweet lekker vindt ruiken, is de kans groot dat je desbetreffende persoon leuk vindt. Echter, door die geur te verbloemen, leid je de ander om de tuin. Ik denk terug aan een inmiddels antieke deodorant reclame waarbij hordes vrouwen vallen voor die ene sukkel met een lekker luchtje.
Een veel gezien en gehoord voorval tussen ouders en kinderen: de conflicterend angst en de fascinatie voor een plas regenwater. Ieder kind voelt de behoefte daarin te springen. Toch trekken de meeste ouders hun kinderen terug om te voorkomen dat ze die impuls volgen. Het heeft mij jaren gekost om weer zonder terughoudendheid en twijfel door een plas heen te kunnen rennen. Het is bevrijdend! Vies zijn is een voorrecht. Wat jammer dat die intrinsieke en blijkbaar universele drang om te experimenteren zo snel de kop wordt ingedrukt.
Een Italiaanse vriend is volledig in de ban van alles dat verrot. Zijn favoriete band is dan ook ‘Rotting Christ’ en hij vertelde met veel genoegen een verhaal over een bekende van hem. Toen hij bij deze man op bezoek was en aldaar de kast open trok, pronkte op een van de planken een verschrompelde en schimmelende appel. De reden die de man daarvoor gaf: ‘Om me aan de vergankelijkheid van het leven te herinneren’. Ik begreep Giulio en zijn fascinatie. Het verrotte is de voedingsbodem voor nieuw leven.
De Correspondent publiceerde een tijdje terug een artikel over de vraag waarom spelen toch zo in de verdrukking is geraakt in ons leven. Spelen is immers van levensbelang voor de ontwikkeling van intrinsieke motivaties van kinderen, én volwassenen. Er werd gesproken over het concept van de junkyard playgarden: een plek vol met sloopmateriaal en afval, ingericht als speeltuin. Het was een doorslaand succes. Kinderen zijn dol op rotzooi en vuiligheid en zien potentie waar volwassenen een gebrek aan ordentelijkheid zien.
Als je op een sollicitatiegesprek komt zonder je daarbij op te tutten, heb je minder kans aangenomen te worden dan wanneer je in je joggingpak komt. Of op blote voeten. Waarom is dat? Is je functioneren afhankelijk van je outfit? Waarom moeten we altijd iets representeren (of compenseren net hoe je het wil zien), in plaats van gewoon te mogen zijn? Waarom zijn vrouwen onzeker over zichzelf als ze zonder make-up over straat gaan? Waarom is netjes zo belangrijk? Waarom zijn we zo gefocust op uiterlijkheden in plaats van op innerlijk?
Misschien dat als je van buiten een beetje viezer wordt, je dan van binnen wat mooier wordt. Als je accepteert dat vies zijn, chaos, afval en vergankelijkheid onderdelen van het leven zijn en dat ze gezien mogen worden, valt er misschien zelfs een hoop smerigheid van je af. Liever een gat in je broek dan in je ziel, naar het motto van de junkyard speeltuinen.
Over vuile en oude kleren hoef je niet bang te zijn dat ze vies worden of kapot gaan. Je stinkt al dus je hoeft niet bang te zijn om te zweten. Sterker nog, wie weet trek je er de juiste partner mee aan. Je hoeft niet bang te zijn dat je make-up uitloopt als je die niet op doet. Het is toch al een rotzooi dus je hoeft niet bang te zijn er een troep van te maken. Een voorbeeld: een kennis met een nieuwe bouldermat vroeg of ik er even met mijn modderschoenen op wilde gaan staan. Dan was hij vast vies en hoefde hij niet meer bang te zijn dat hij vies werd. Zo gezegd zo gedaan, toen was hij klaar voor gebruik. Het leven is lekker vies, dus er mag gespeeld worden.
Note: Mijn bedoeling hiermee is uiteraard niet de wereld tot een vuilnisbelt te laten verworden, dat is weer een andere discussie :).