Terwijl ik ondergedoken zit in iemands kelder aan de zee kijk ik naar een aalscholver. Hij zit al geruime tijd op een steen in zee. Hij laat zich plots voorover vallen, plat op zijn buik, face first. En vogelvrij is hij. Hij mag zelfs vissen zonder vergunning. En mensen vinden het nog leuk om te…
Month: November 2020
Killing time
Mijn ouders houden van klokken. Ik ben opgegroeid met een klok die flagrant aanwezig was. Hij is er helaas nog steeds. De klok bevat gravures met daarop aan de ene kant een engel met een zandloper in zijn hand en aan de andere kant een skelet, wederom met een zandloper. Een vanitas afbeelding met een…
Jullie hoogopgeleiden
‘Jullie hoogopgeleiden hebben geen humor’, ‘jullie hoogopgeleiden moeten altijd verbeteren’. En nee, soms snapte ik zijn grappen niet, en ja ik verbeterde hem in zijn taalgebruik. Niet beseffend dat ik hem daarmee keihard op zijn ziel trapte. Ik heb het hier over mijn maatje Stef, voormalig marinier, opgegroeid in een harde mannenwereld, altijd onderschat. Stef…
Knock, knock, Neo
Toen ik nog in Nederland was, ging ik met Leander boulderen in Aken. Op een avond miste ik, niet geheel onvrijwillig, de laatste bus naar Maastricht. Ik raakte enigszins in paniek: Maastricht was 30 km lopen en het was al bijna middernacht. We begonnen te lopen en na een kilometer of 10 zei Leander ‘ik…
La grande conversation
Het is een wezenlijk verschil of je een berg ziet als een hoop stenen, of als een godheid. Als je een berg ziet als een godheid, heb je er respect voor, terwijl een hoop stenen puur functionaliteit uitdraagt. Een uitspraak uit een documentaire over de Amazone die ik zag. Op Corsica ontmoette ik een man,…
Sobriedad!
Sobriedad! Uit de mond van José Mujica, voormalig president van Uruguay, klinkt het strijdvaardig. Het woord soberheid heeft in ons dagelijks taalgebruik echter vaak een wat dorre bijklank. Maar eigenlijk is het een heel kernachtig woord. Het heeft iets van niet afhankelijk, nuchter maar wel met respect waardering en verwondering over het leven. Genoegen nemen…
Prisma
Ik ben als een prisma. Zodra er een menselijke context aanwezig is, verander ik van kleur. Hoe langer ik alleen onderweg ben, hoe meer mijn persoon gelijk wordt aan de binnenkant van deze hut (Bivacco Rosario). Een kleine afgesloten ruimte in een buitenwereld van mist en onguur weer. Alleen de rookpluim van het vuur in…