‘Life can be cruel, if you’re a dreamer’.
Niet per sé een tekst uit het beste liedje ooit gemaakt maar wel een tekst die zo nu en dan mijn hoofd binnenrolt. Ik ben 35 en heb nog ‘niks’ bereikt in mijn leven. Geen carrière, geen vaste relatie, geen huis, geen stabiliteit. Ik ben nog steeds zoekende en mijn zoektocht is geen gemakkelijke. Al heel lang heb ik het gevoel dat ik niet helemaal in dit leven pas. Altijd identificeerde ik me met de outsiders, de buitenbeentjes. Ik bewandelde tot mijn 26e het sociaal geaccepteerde pad, ging naar de middelbare school, daarna naar de universiteit, vond wat baantjes in de sector waar ik in gestudeerd had. Kocht een huis met mijn toenmalige partner. Ik had alles wat er van me verwacht werd te hebben maar toch bleef er altijd iets knagen.
Ongelukkig met mijn decente leventje, besloot ik dat alleen een radicale verandering nog een uitweg kon bieden. Alles moest kapot, alle bruggen verbrand. Onbewust was ik al aan dat destructieve proces begonnen, ten koste van mijn directe omgeving, en mezelf… Ik was op de vlucht. Niet veel later ontmoette ik Leander, een jongen die een jaar lang op de fiets had rondgetrokken door Europa. We werden verliefd en vertrokken samen, op de fiets, destination en end unknown. Normaliter altijd verlamd door twijfel, mijn eeuwige vloek, was het besluit om mee te gaan het eerste besluit in mijn leven waar ik volledig achter stond. Ik werd langzaam meer mezelf, begon in te zien dat leven voor mij iets heel anders bleek te betekenen dan wat mijn omgeving mij altijd verteld had.
Ik ben altijd op zoek geweest naar essentie, de kern, de reden van bestaan, woorden, gedrag, gewoonten. De natuur is daarin altijd een belangrijke raadgever. Ik ben dier, en daarbij mens. Mijn behoefte aan vragen stellen en antwoorden vinden blijft, en groeit. En ik hoop dat die nooit verdwijnt, net zo min als het vermogen me te blijven verwonderen, nieuwe plaatsen en dingen te ontdekken, open te staan voor nieuwe mensen, andere meningen. Ergens tussen al die aspecten zoek ik mezelf, ergens uit die aspecten creëer ik mezelf. En ik kan een hoop ergens van vinden maar laat voorop staan dat de waarheid altijd buiten bereik blijft. Waar heb je anders nog naar te streven als mens?
Voorlopig lijk ik vooral een naïeve idealist, een nieuwsgierig aagje, een chaoot, een dromer, een doler, een wandelaar, een (onder)zoeker. Maar wie weet wat morgen brengt? Misschien ben ik de volgende keer dat je me ontmoet wel een carrièrevrouw in een mantelpakje, of een huismoeder met tien kinderen.